AEROBIOS DI JAKARTA

JOGGING IN JAKARTA

Ah,
bij dageraad in de stad wandelen
zonder kaart, dus vreemd –
straatnamen zijn al veranderd, tot
de dode helden op zijn;
straat en steeg, de lijnen van de stad
zijn als een boodschap, als onvervulde
beloftes, kerf in het hart –
de lijnen van de stad op de oude kaart
zijn sepia van kleur.
Ja,
de straten zijn leeg op de joggende mensen na
ze bevrijden zichzelf van het teveel aan dode last,
vertrapte tanjungbloemen, spaarzaam
verstrooid, brengen dauw en geuren mee.
Nu
wordt de ontwaakte stad verwelkomd door
de dagende dag, straatlantaarns
doven plotseling uit; een enkele auto
glijdt snel voorbij en negeert verkeerstekens.
Opzij,
daar komt een becak beladen met opgestapelde groenten
snel door voeten voortgetrapt
om straks op de markt verkocht te worden
kijk in de stalletjes beginnen ze pisang en ubi te
bakken voor bouwvakkers
die neerhurken en mompelen –
over ontwikkelingsprojecten, acceleratie
en continuïteit wordt gewaakt, als er maar
steekpenningen zijn,
de netheid van de stad is gegarandeerd, peuken
worden zorgvuldig verzameld, er wordt niets achtergelaten
door een leger van schimmen die bomen, vuilnisbelt
en goot afschuimen,
het oog aan de grond gekluisterd
en handig wordt de peuk met een grijper opgeraapt.
Ai
even later is het licht, word je
de hele dag gehaast, achtervolgd door werk, de sepiakaart
komt weer tot leven, het hart klopt,
tussen nationaal monument, fontein, brug
naar kebayoran en kuningan
een beduimelde kaart, als een oud hart
met donkere hoeken waar de stroom
stremt, en dan stopt
menteng, pulo, tanah kusir
welk kerkhof dan ook, als ik maar liggend
en niet staand begraven word
plaats voor kerkhoven is er steeds minder
maar
het onrustigste straks, wie weet
als je misschien niet in Jakarta begraven wordt
en bij dageraad
– of wanneer dan ook, als je zin nostalgisch
zoekt en zoekt – de stad niet herkent;
waar is de sepiakaart
met de kruisjes, aantekeningen en doorhalingen,
lijnen, kerven door het leven in het hart gekrast

AEROBIOS DI JAKARTA

Ahh,
Subuh jalan-jalan di kota
tanpa peta, asing juga –
nama-nama-jalan telah diganti, sampai
kehabisan pahlawan mati
jalan dan lorong, jalur-jalur kota
seperti pesan dan janji-janji
yang tidak terpenuhi, torehan di hati –
jalur-jalur kota dipeta tua
berwarna coklat sepia
Ya, jalan-jalan masih lengang
orang berlari, membebaskan diri
dari kelebihan beban mati
terinjak bunga tanjung, langka
bertebaran, terbawa harum dan sedikit embun-
Kini
kota terbangun disongsong hari
yang mulai terang, lampu-lampu jalan
tiba-tiba padam, mobil satu-satu
belum peduli, meluncur kencang melanggar
rambu-rambu dan arah terlarang
Minggirlah,
ada becak sarat ditimbun sayuran
didayung kaki cepat-cepat
untuk dijual di pasar nanti
lihat di kakilima pisang dan ubi
mulai digoreng untuk buruh bangunan
yang jongkok, bergumam –
pembangunan pesat, akselerasi dan
kontinuitas terjaga, selama ada komisi –
kebersihan kota pun terjamin puntung rokok
dipungut cermat, tak ada yang tersisa
oleh laskar membawa keranjang
sosok-sosok bayangan menelusuri pohon
tempat sampah dan selokan
mata tertambat kebawah, cekatan
puntung terangkat oleh semacam jepitan
Ai
terang sebentar lagi, diburu
tuntutan berkarya sepanjang hari – peta sepia
hidup kembali, jantung berdegup
antara monas, pancuran, jembatan, arah
Kebayoran dan Kuningan
peta lapuk, seperti jantung tua
dengan sudut-sudut gelap dimana arus
terhambat, kemudian terhenti –
Menteng Pulo, Tanah Kusir spspun jadi
asal terbaring, jangan berdiri karena
tanah pekuburan semakin langka –
tapi
paling risau nanti, bila entah
karena apa tidak terjadi dimakamkan di Jakarta
dan dini hari
atau lain ketika, rog dengan nostalgi
mencari-cari, tidak mengenal kota kembali
mana peta sepia dengan
tanda silang, catatan dan coretan, garis-garis
torehan luka kehidupan