I\'m Explaining a Few Things

You are going to ask: and where are the lilacs?
and the poppy-petalled metaphysics ?
and the rain repeatedly spattering
its words and drilling them full
of apertures and birds?'
 
I’ll tell you all the news.

I lived in a suburb,
a suburb of Madrid, with bells,
and clocks and trees.
 
From there you could look out
Over Castille’s dry face:               
a leather ocean.     the house of flowers, because in every cranny
geraniums burst: it was
a good-looking house
with its dogs and children. Eh, Rafael? from under the ground
where the light of June drowned flowers in your mouth?
Everything
loud with big voices, the salt of merchandises,
pile-ups of palpitating bread,
the stalls of my suburb of Argüelles with its statue
Like a drained inkwell in a swirl of hake:
oil flowed into spoons,
a deep baying
of feet and hands swelled in the streets,
metres, litres, the sharp
measure of life, the texture of roofs with a cold sun in which
the weather vane falters,
the fine, frenzied ivory of potatoes,
wave on wave of tomatoes rolling down to the sea.
 
And one morning all that was burning,
one morning the bonfires
leapt out of the earth
devouring human beings -
and from then on fire,
gunpowder from then on,
and from then on blood.
Bandits with planes and Moors,
Bandits with finger-rings and duchesses,
Bandits with black friars spattering blessings
came through the sky to kill children
and the blood of children ran through the streets
without fuss, like children's blood.
 
Jackals that the jackals would despise,
stones that the dry thistle would bite on and spit out,
vipers that the vipers would abominate!
 
Face to face with you I have seen the blood
of Spain tower like a tide
to drown you in one wave
of pride and knives!
 
Treacherous
generals:
see my dead house,
look at broken Spain:
 
from every house burning metal flows
instead of flowers,
from every socket of Spain
Spain emerges
and from every dead child a rifle with eyes,
and from every crime bullets are bom
which will one day find
the bull's eye of your hearts.
 
And you will ask: why doesn’t his poetry
speak of dreams and leaves
and the great volcanoes of his native land?
 
Come and see the blood in the streets.
Come and see
the blood in the streets.
Come and see the blood
in the streets!

Ik verklaar enkele dingen

Jullie zullen vragen: En waar zijn de seringen?
En de metafysica bedekt met papavers?
En de regen die vaak beukte
op zijn woorden en ze vulde
met gaten en vogels?
 
Ik zal jullie alles vertellen wat me overkomt.
 
Ik woonde in Madrid
in een wijk met kerken,
met klokken, met bomen.
 
Het hele gelaat van Castilië
zag je van daaruit liggen
dor als een leren oceaan. het huis van de bloemen, want overal
barstten geraniums open: mooi
was mijn huis
met zijn kinderen en honden. Weet je nog, Rafael? weet jij het nog
dat huis van mij met zijn balkonnen
waar het junilicht de bloemen in je mond verstikte?  Alles
bestond uit luide stemmen, zout van koopwaar,
ophopingen van bevend brood,
markten in Argüelles, mijn wijk met zijn standbeeld
als een bleke inktpot tussen de kabeljauw:
olijfolie dreef in de lepels,
driftig geklep en geklap
van voeten en handen vulde de straten,
meters, liters, scherpe
essentie van het leven, structuur van daken met kille zon waarop
de pijlpunt afknapt;
aardappelen, koortsig fijn ivoor,
tomaten herhaald tot aan zee.
 
En op een ochtend stond alles in brand
en op een ochtend groeiden
brandstapels uit de aarde
en verslonden levende wezens,
en vanaf toen was alles vuur,
alles was kruit vanaf toen,
en vanaf toen was alles bloed.
Bandieten met vliegmachines, met moren,
bandieten met zegelringen, hertoginnen,
bandieten met zwarte zegenende monniken
kwamen aangevlogen om kinderen te doden
en op straat vloeide kinderbloed,
eenvoudig, als het bloed van kinderen.
 
Jakhalzen die de jakhals verloochenen zou,
stenen die de droge distel spuwend zou bijten,
adders door de adder veracht!
 
Oog in oog met jullie heb ik
het Spaanse bloed zien rijzen
om jullie onder één grote golf
van trots en messen te verstikken!
 
Generaals
verraders:
kijk naar mijn gestorven huis,
kijk naar kapot Spanje:

maar uit ieder gestorven huis komt brandend metaal
in plaats van bloemen,
maar uit ieder gat van Spanje
komt Spanje,
maar uit ieder gestorven kind komt een geweer met ogen,
maar uit iedere misdaad groeien kogels,
die ooit de plek zullen vinden
van jullie hart.
 
Jullie zult vragen: waarom spreekt zijn poëzie
niet van de bodem, van de bladeren,
van de grote vulkanen in zijn vaderland?
 
Komt en ziet het bloed in de straten,
komt en ziet
het bloed in de straten,
komt en ziet het bloed
in de straten!

Explico Algunas Cosas

Preguntaréis: Y dónde están las lilas?
Y la metafísica cubierta de amapolas ?
Y la lluvia que a menudo golpeaba
sus palabras llenándolas
de agujeros y pájaros?
 
Os voy a contar todo lo que me pasa.
 
Yo vivía en un barrio
de Madrid, con campanas,
con relojes, con árboles.
 
Desde allí se veía
el rostro seco de Castilla
como un océano de cuero. la casa de las flores, porque por todas partes
estallaban geranios: era
una bella casa
con perros y chiquillos. Te acuerdas, Rafael? debajo de la tierra,            
te acuerdas de mi casa con balcones en donde
la luz de Junio ahogaba flores en tu boca? Todo
eran grandes voces, sal de mercaderías,
aglomeraciones de pan palpitante,
mercados de mi barrio de Argüelles con su estatua
como un tintero pálido entre las merluzas:
el aceite llegaba a las cucharas,
un profundo latido
de pies y manos llenaba las calles,
metros, litros, esencia
aguda de la vida, contextura de techos con sol frío en el cual
la flecha se fatiga,
delirante marfil fino de las patatas,
tomates repetidos hasta el mar.
 
Y una mañana todo estaba ardiendo
Y una mañana las hogueras
salian de la tierra
devorando seres,
y desde entonces fuego,
pólvora desde entonces,
y desde entonces sangre.
Bandidos con aviones y con moros,
bandidos con sortijas y duquesas,
bandidos con frailes negros bendiciendo
venían por el cielo a matar niños,
y por las calles la sangre de los niños
corría simplemente, como sangre de niños.
 
Chacales que el chacal rechazaría,
piedras que el cardo seco mordería escupiendo,
víboras que las víboras odiaran!
 
Frente a vosotros he visto la sangre
de España levantarse
para ahogaros en una sola ola
de orgullo y de cuchillos!
 
Generales
traidores:
mirad mi casa muerta,
mirad España rota:
 
pero de cada casa muerta sale metal ardiendo
en vez de flores,
pero de cada hueco de España
sale España,
pero de cada niño muerto sale un fusil con ojos,
pero de cada crimen nacen balas
que os hallarán un dia el sitio
del corazón.
 
Preguntaréis por qué su poesía
no nos habla del sueño, de las hojas,
de los grandes volcanes de su país natal ?
 
Venid a ver la sangre por las calles.
venid a ver
la sangre por las calles,
venid a ver la sangre
por las calles!