Poetry International Poetry International
Gedicht

Christian Hawkey

ELKE ALLOWING THE FLOOR TO RISE UP, OVER HER, FACE-UP

ELKE ALLOWING THE FLOOR TO RISE UP, OVER HER, FACE-UP

Alleen in een ruimte met een camera
betekent dat je niet alleen bent, maar eenzaam.
De vloer sloot zich rond mijn lippen.
Ik sprak vanuit een knoest. Alle lichamen
zijn flexibel, vervlechten. Een bos
in plakjes gesneden & herschikt
op een plat vlak: toe maar,
loop maar op me. Ik heb een opwindbare luchtpijp
gevulkaniseerd door de bagage waarmee
ik aankwam, wat niets is,
niets speciaals. Neem
een springstofuitstrijkje van mijn oksels.
Ik werd nooit overtroefd in kaalheid.
De schoppen koningin heeft het diepste graf.
In de veiligheidssluis waarin alle passagiers
geröntgenstraald worden – blauwe lever, rood hart,
witte botten – deed ik een klein dansje.
Ik werd apart genomen. Het was een steekproef.
Ja, deze handen kreeg ik
van vreemden, onopgeëist, deze ogen,
ongescand, deze lippen
zonder afzender
bij het spreken. & zij die verlegen zijn
zouden nooit met een geweer zelfmoord plegen
want het geluid alleen al
zou hun einde betekenen. Laten we
een pauw in de luidspreker planten.
Laten we aarden onder
paarden, van hoef tot hoef.
Je kunt een camcorder op de rug
van een bultrug bevestigen & alles wat je ziet,
tot op een bepaalde diepte, zijn sterren
& achter de sterren, een groene, fluorescerende modder,
en onder die modder
een handvol botten, de botten
van een rechter hand
die een vlag omvat, de eerste vlag
waar ooit over geschreven werd, de vlag van de Elamieten, uit Elam,
wiens taal onontcijferbaar blijft
& wiens vlag, opmerkelijk genoeg,
te klein was om ooit te laten wapperen
& daarom alleen in besloten kring wapperde , bij het gebed.

ELKE ALLOWING THE FLOOR TO RISE UP, OVER HER, FACE-UP

Alone in a room with a video camera
means you’re not alone, but lonely.
The floor closed around my lips.
I spoke from a knot. All bodies
are flexible, interlace. A forest
sliced into sections & rearranged
on a horizontal plane: go ahead,
walk on me. I have a wind-up windpipe
vulcanized by the luggage I
arrived with, which is nothing,
nothing special. Swab
my armpits for explosives.
I was never decked out in hairlessness.
The Queen of Spades has the deepest grave.
In the security chute where all passengers
are X-rayed—blue liver, red heart,
white bones—I did a little dance.
I was taken aside. It was a random check.
Yes, by strangers I have received
these hands, unclaimed, these eyes,
unmonitored, these lips
with no return address
in speaking. & those who are shy
would never commit suicide with a gun
because the sound alone
would kill them. Let’s
get a peacock on the squawk box.
Let’s oscillate between
ocelots, one spot at a time.
You can strap a camcorder on the back
of a humpback & all one sees,
at a certain depth, are stars
& beyond the stars, a green, fluorescent mud,
& beneath the mud
a handful of bones, the bones
of a right hand
clutching a flag, the first flag
ever recorded, the flag of the Elamites, from Elam,
whose language remains indecipherable
& whose flag, significantly,
was too small to ever wave
& therefore only waved in private, in praise.
Close

ELKE ALLOWING THE FLOOR TO RISE UP, OVER HER, FACE-UP

Alleen in een ruimte met een camera
betekent dat je niet alleen bent, maar eenzaam.
De vloer sloot zich rond mijn lippen.
Ik sprak vanuit een knoest. Alle lichamen
zijn flexibel, vervlechten. Een bos
in plakjes gesneden & herschikt
op een plat vlak: toe maar,
loop maar op me. Ik heb een opwindbare luchtpijp
gevulkaniseerd door de bagage waarmee
ik aankwam, wat niets is,
niets speciaals. Neem
een springstofuitstrijkje van mijn oksels.
Ik werd nooit overtroefd in kaalheid.
De schoppen koningin heeft het diepste graf.
In de veiligheidssluis waarin alle passagiers
geröntgenstraald worden – blauwe lever, rood hart,
witte botten – deed ik een klein dansje.
Ik werd apart genomen. Het was een steekproef.
Ja, deze handen kreeg ik
van vreemden, onopgeëist, deze ogen,
ongescand, deze lippen
zonder afzender
bij het spreken. & zij die verlegen zijn
zouden nooit met een geweer zelfmoord plegen
want het geluid alleen al
zou hun einde betekenen. Laten we
een pauw in de luidspreker planten.
Laten we aarden onder
paarden, van hoef tot hoef.
Je kunt een camcorder op de rug
van een bultrug bevestigen & alles wat je ziet,
tot op een bepaalde diepte, zijn sterren
& achter de sterren, een groene, fluorescerende modder,
en onder die modder
een handvol botten, de botten
van een rechter hand
die een vlag omvat, de eerste vlag
waar ooit over geschreven werd, de vlag van de Elamieten, uit Elam,
wiens taal onontcijferbaar blijft
& wiens vlag, opmerkelijk genoeg,
te klein was om ooit te laten wapperen
& daarom alleen in besloten kring wapperde , bij het gebed.

ELKE ALLOWING THE FLOOR TO RISE UP, OVER HER, FACE-UP

Sponsors
Gemeente Rotterdam
Nederlands Letterenfonds
Stichting Van Beuningen Peterich-fonds
Prins Bernhard cultuurfonds
Lira fonds
Versopolis
J.E. Jurriaanse
Gefinancierd door de Europese Unie
Elise Mathilde Fonds
Stichting Verzameling van Wijngaarden-Boot
Veerhuis
VDM
Partners
LantarenVenster – Verhalenhuis Belvédère