AS IF THE HOUR

ALSOF HET UUR

Het was de sneeuw uit een gat in de tijd gevallen -

Indiscreet als het knersen van voetstappen op bevroren gras.
Het was de geest van een kind dat over ons pad liep,
Zijdelings huilend in de onverwachte sneeuw
Alsof er een moeder volgde, alsof het uur bezorgd was.
De honden volgen ons, snuivend in de vrieskou,
En de sneeuw verstorend als een gesprek
Dat na al die jaren op z’n plaats valt.
Hier is een ijsplak waarin ons beeld is bevroren,
En hier, hier valt de fijnste poedersuiker
Op het koude gras. Het is een laken en een bos,
Deze doorwinterde kindertijd waarin we
Zoveel mogelijk opspaarden, stammen en spaanders van
Geluk, dwars door de toendra, de toendra
Van een ijzige stad. Telkens als ze ons kwamen halen
Waren we buiten in de sneeuw, zonder ooit onze kreten
Uit het paradijs los te laten, of te verklappen
Hoe we het eind van de sneeuwbui voorzagen.

Laat de honden voor ons getuigen, laat de snuit
Die nu wortelt in het plezier van sneeuw
De enige kameraad zijn van ons verleden. Laat er sneeuw
Op ons vallen met die smetteloze compassie;
Sneeuw die nooit hoopt op een dialoog maar neerdaalt
Op de dingen waarvan hij getuigt, en woede tot kristal bekoelt.

It was the snow fell out of a gap in time –

As indiscreet as the crunch of feet on frozen grass.
It was the ghost of a child running across our path,
Crying sideways in the unexpected snow
As if a mother was following, as if the hour cared.
The dogs follow us, snorting with the freeze,
Their disturbance of snow like a conversation
That falls into place after so many years.
Here is a plate of ice where our image is frozen,
And, here, the powdered icing-sugar falls
Upon the cold grass. It is a sheet and a forest,
This childhood we wintered through,
Saving what we could, logs and kindling
Of happiness, across the tundra, the tundra
Of an icy town. Each time they came for us
We were out in the snow, never letting loose
The cries out of paradise, nor letting on
How we could see the break in the snow.

Let the dogs be our witnesses, let the snout
Now rooting in the joy of snow
Be the one companion of our past. Let snow
Fall on us with all of its clean compassion;
Snow that never hopes for a dialogue but settles
Upon what it witnesses, cooling rage to crystal.