GRASS NOTES

The day I visit Mother with my family carrying a gift of Japanese pastry,
my birth Mother busily dresses herself in kimono and sits on the tatami,
welcomes us, and places hospitable dishes before us.
Wrapped in the familiar scent of bedding
having had our stories blossom for some days
we exchange our parting words, and we wave.
When she is sure that we are no longer visible
Mother lets her kimono slide off slowly, allowing
the roof, walls, pillars and floor to disappear, having conjured them all
by the power of Fantasy.
Now she sits bathing in the moonlight in a desolate garden.
The wind rises, taking her thinned hair in its cold flow, in a town
where people no longer live (in such desolation
I cannot even go crazy), like a red sandalwood box decaying in the dews,
like a box holding a child’s collection of pebbles, buttons and marbles,
like a box that sings a song when its lid is lifted,
like a box that is waiting for a hand to wind it
Mother sits, drenched in the moonlight, in the dew-laden grass.

NOTEN VAN GRAS

Op de dag dat ik, traditionele zoetigheden meebrengend, met vrouw en kinderen het ouderlijk huis bezoek,
doet de ouder die mij ter wereld bracht haar kimono om, gaat op de tatami zitten
en verwelkomt ons met het netjes uitspreiden van schoteltjes, haar hart en ziel erin.
Gewikkeld in de nostalgische geur van futon,
na enkele dagen bloeiende conversatie,
wenst mijn moeder ons een goede terugreis, wuift ons uit,
en verzekert zich ervan dat onze verschijning helemaal uit het gezichtsveld verdwenen is
vooraleer ze haar kimono flodderig rond haar lichaam laat hangen, en ook het dak en de muren en de pilaren en de vloer,
die ze met verbeeldingskracht te voorschijn getoverd had, laat verdwijnen,
en nu maar in de verwilderde tuin gaat zitten,
badend in de schaduw van de maan. Haar overgebleven haren
wapperen grauw in de wind die juist dan opsteekt, in de stad waar inmiddels
alle inwoners uit de buurt heengegaan zijn (ook als ik helemaal gek werd
zou ik niet zo godgans alleen kunnen zijn), en zo zit ze daar, als een paarse bloembak die door dauw is begonnen te rotten,
als een doos waarin de door kinderen verzamelde steentjes en knopen en knikkers bewaard worden,
als een muziekdoos die pas een deuntje speelt wanneer je het deksel open klapt,