Artikel
Genomineerd voor De grote Poëzieprijs 2019
'Stalker' van Joost Decorte
5 februari 2019
Vele gedichten in Stalker getuigen van een haast obsessieve drang om de essentie van een landschap, een situatie, een relatie tussen mensen te ontrafelen. De zinnen waaruit Decorte zijn gedichten opbouwt zijn krachtig, verdicht en beschouwend tegelijk. Vaak wordt er gerefereerd aan het fysieke, van het lichaam, van het landschap en zowel lichaam als landschap verwijzen naar elkaar. De poëzie van Decorte is zich zeer bewust van de taal, van de constructie van betekenis en van de mate waarin taal de werkelijkheid mogelijk maakt. De dichter laat in zijn beeldende en nu en dan ook aforistische zinnen zien hoe we dankzij de taal alles wat ons omringt kunnen benaderen en trachten te bezweren. Stalker is een jacht, een pelgrimstocht en, om een zin uit Stalker te parafraseren, een praten in onbedekte termen. Meeslepend en van een grote poëtische kracht.
Uit het juryverslag bij nominatie: 'Een volstrekt eigengereide, mystieke bundel die in de wereld van nu nieuwe mogelijkheden opent voor uitbundige lyriek. Hier durft een dichter een klassiek aandoende taal te bezigen waarvan eigenlijk al tijden vaststond dat ze dood en begraven was. Tegelijk staat 'Stalker' bol van de neologismen, en dringt het lyrische ik steeds verder door in de taal, die het tezelfdertijd steeds meer lijkt te ontglippen. Een nieuw soort ‘poëzie van het echèc’ lijkt het, een die met de taal niet omzichtig omspringt maar ten volle haar lyrische, zingende mogelijkheden omarmt. Taal die vlees wil worden, die schijnbaar dood materiaal aan elkaar laat te klitten en nieuwe organismes vormt. Een moedige bundel, waarin Andrej Tarkovsky’s gelijknamige filmklassieker nooit ver weg is, en waarin de dichter het sublieme benadert als een prooi, om uiteindelijk zelf prooi te worden.'
De titel van de debuutbundel van Joost Decorte roept meteen de gelijknamige klassieke film van Andrei Tarkovski in gedachten. Daarin is de stalker iemand die mensen door een verboden zone gidst, op weg naar een kamer waar iemands ultieme wens zal worden vervuld. Als we de ik in Decorte’s bundel als stalker zien dan valt niet duidelijk vast te stellen waar hij naar op weg is. Naar een beslissend woord, een ander mens, een ding, een antwoord, een herinnering, naar God misschien?Vele gedichten in Stalker getuigen van een haast obsessieve drang om de essentie van een landschap, een situatie, een relatie tussen mensen te ontrafelen. De zinnen waaruit Decorte zijn gedichten opbouwt zijn krachtig, verdicht en beschouwend tegelijk. Vaak wordt er gerefereerd aan het fysieke, van het lichaam, van het landschap en zowel lichaam als landschap verwijzen naar elkaar. De poëzie van Decorte is zich zeer bewust van de taal, van de constructie van betekenis en van de mate waarin taal de werkelijkheid mogelijk maakt. De dichter laat in zijn beeldende en nu en dan ook aforistische zinnen zien hoe we dankzij de taal alles wat ons omringt kunnen benaderen en trachten te bezweren. Stalker is een jacht, een pelgrimstocht en, om een zin uit Stalker te parafraseren, een praten in onbedekte termen. Meeslepend en van een grote poëtische kracht.
Sponsors
Partners
LantarenVenster – Verhalenhuis Belvédère