Ja Nee, Tonnus Oosterhoff

In de bundel 'Ja Nee' neemt Tonnus Oosterhoff de lezer opnieuw mee naar de wereld van dooddoeners en schijnbare causaliteit en het montere debiteren van clichés en veronderstellingen. Voor deze ter geruststelling en verklaring ingezette taal had Oosterhoff altijd al een goed oor, maar in deze bundel weet hij sterker dan ooit het zowel komische als beklemmende karakter van die taal te benadrukken, met name door niet zo alledaagse en vaak elliptische zinsconstructies, de absurde nevenschikkingen en de ingehouden dreiging van het voldongen feit. ‘Een boom valt op het dak / nooit zomaar / maar ook nooit met een reden’ luidt het op een na kortste gedicht in de bundel en hierin zit het Ja Nee van de titel optimaal vervat. 'Ja Nee' is een bundel over dreiging, de dreiging van het bestaan zelf, waartegen de mens zich in een onmachtige taal verzet. Oosterhoff beschrijft deze existentiële onontkoombaarheid met mededogen en een vitale vorm van ontregeling. Al is de taal het probleem, zij kan evengoed de wending nemen die in Oosterhoffs gedichten soms per regel plaatsvindt: een zin op weg naar een nieuw inzicht, taal als een wenkend perspectief. Zoals Oosterhoff zelf in de laatste zin van de bundel zegt: ‘de snoeren stoten elkaar hoopvol aan: nog even, dan gaan ook wij uit verlangen.’