Als we als Kim Moore konden spreken

3 december 2015 Nu is er de The Art of Falling (De kunst van het vallen; Seren 2015), waarin net als in haar chapbook weer volop wolven rondlopen. Die wolven huilen hard in en door haar gedichten, bijvoorbeeld wanneer ze schrijft over een gewelddadige periode in haar leven: ‘In dat jaar was mijn lichaam een rookpilaar / en konden zelfs zijn handen mij niet houden. / . . . / En in dat jaar sprak mijn tong de taal van insecten en herkende zelfs mijn vader mij niet’. Maar vraag Moore niet naar de betekenis van haar wolven. Daarover laat ze voor zichzelf en voor haar lezer liever iets van mysterie over bestaan.

Moore is in haar dagelijkse leven muziekdocent en speelt zelf trompet. In The Art of Falling komt die trompet regelmatig terug, bijvoorbeeld wanneer ze op humoristische wijze de leerlingen vervloekt die ‘op het mondstuk tikken / met de muis van hun hand om een plopgeluid te maken’ of ‘die de trompet op de grond laten vallen en dan lachen’. Van Moore mogen ze ieder weekend buitenshuis marcheren in de kou en geteisterd worden door ‘de drang om elke dag te oefenen zonder vooruitgang’.

Bij een dichter met een dergelijke muzikale achtergrond verwacht je dat ook in het werk terug te zien en dat is bij Moore zeker het geval. Haar zinnen zijn soepel en herhaling zorgt bij haar nooit voor eentonige opsommingen. Moore excelleert bovendien in lange vloeiende zinnen waarin ze liefdevol het werk van normale mensen als steigerbouwers en boxers prijst. Ze schrijft vurig en eerlijk over ‘haar mensen’, ‘mensen die vloeken zonder te beseffen dat ze vloeken’ en ‘mensen die onderkruiper schreeuwden en bakstenen gooiden naar de politie’. De poëzie van Moore is van een innemende genadeloze tederheid.