Life of PI, of het poëtisch geheugen

10 juni 2013 Hoe vaak ben ik naar Poetry International geweest? Twaalf, vijftien, twintig keer? Ik heb geen idee en moeizaam reconstruerend schieten me alleen dichters, gedichten en situaties te binnen. De eerste keer zal in 1977 of 1978 zijn geweest. Wie waren er toen en wat lazen zij? C. Buddingh’ las met zijn karakteristieke stem en droogklotige dictie zijn podiumhit ‘Pluk de dag’ (‘en jawel hoor: het paste eveneens’). Hilariteit en applaus. Andere dichters, andere keren: zeer wisselende publieksreacties. Doodse stilte, ingehouden adem, een weggepinkte traan of instemmend geknik, aanmoedigende kreten, gejoel om meer, maar ook gemor of boe-geroep. H.C. ten Berge keek op zijn horloge, zei ‘Ik heb nog zeven minuten’ en las onverdroten door. Gelukkig maar, want ‘Maker & model’ kwam nog (‘woord na woord leg ik af, / dus ik / tuig lijken op en verzegel veelzeggend de mond- / dode mens in dit vers gedicht graf’).

Altijd anders, vaak onverwacht, niet zelden verrassend. In welk jaar verschenen de lange witte manen van Rafael Alberti? Wanneer was het gevarieerd geritmeerde, beurtelings ingetogen en exuberante optreden van W.S. Rendra, die als een medium met andere stemmen sprak, beantwoord door de eveneens indrukwekkende voordracht van de Nederlandse vertaling door Ineke Holzhaus? Hoe lang zorgden Ineke en Leen Vermeiren voor die prachtige extra dimensie van congeniale Nederlandse lezingen voordat het tijdperk van de geprojecteerde vertalingen aanbrak? Dat was een verarming, hoe begrijpelijk ook.

Wie schrijft de biografie van Poetry International vanaf 1970 tot nu en later? Het belooft een boeiend verhaal te worden over poëzie, dichters, vertalers, voordrachtskunstenaars, keuzes, verrassingen, tegenvallers, hoogtepunten en incidenten, en horen en zien in veranderende tijden. Op weg naar de vijftig jaar. Ik wil er alles van weten.