Artikel
Hangen met Márcio-André
‘I do not write poetry, poetry writes me’
_w336.png)
13 juni 2012
De uitwisseling van ideeën en persoonlijkheden konden Márcio-André zich alleen maar welkom laten voelen. En het was te zien dat hij zich op zijn gemak voelde toen hij later in de Irish Pub op uitnodiging van nog een Braziliaan met de jarige Job een hevige discussie begon over de voetbalclubs van Rio de Janeiro en São Paulo. Om uiteindelijk te besluiten met een gesprek over wat het voor hem betekent om dichter te zijn. Hij benadrukte dat hij niet zomaar dicht en dat alleen maar wil zijn, maar juist omdat hij niet anders kan. In zijn woorden: ‘There’s a road. There’s a car. And I’m just driving.’ Zo schrijft hij niet zijn poëzie, maar schrijft zijn poëzie hem. Het had zomaar een dichtregel kunnen zijn.
De maandag voor het festival stond er een diner gepland met de festivaldichters die al aanwezig waren. Márcio-André kwam later aan, en ontmoette nog enkele van de dichters die nog niet gevlucht waren naar hun hotel. Ik kan me goed voorstellen dat je, zoals L.K. Holt en K. Satchidanandan, wel even wilt rusten voor het festival. Als je vanuit de andere kant van deze aardbol aan komt vliegen, is dat een goed begin van een mooie week.
Márcio-André, die ik al op het Dunya Festival had ontmoet, sprak me voor Café Floor aan om ergens een drankje te drinken. Ik moest wel, want ik beloofde hem op het Dunya een biertje en belofte maakt schuld. Zodoende liepen we door de regen vanaf Schouwburgplein naar de Witte de Withstraat, richting de Witte Aap. Eerder had ik al een Braziliaanse vriend gebeld om hem te ontmoeten en we zouden elkaar daar treffen, om daar ook nog een half Portugese vriend van mij per toeval te treffen. Gevieren barstte er een gesprek los over Rotterdam, vrouwen, poëzie (en vooral die van Márcio-André), cultuur en het verschil tussen intelligente en oninteressante gesprekken. Het bijzondere eraan was dat het gezelschap waar ik me in bevond voor een buitenstaander, althans dat vermoed ik, oogde als een vriendengroep die elkaar al jaren kende.De uitwisseling van ideeën en persoonlijkheden konden Márcio-André zich alleen maar welkom laten voelen. En het was te zien dat hij zich op zijn gemak voelde toen hij later in de Irish Pub op uitnodiging van nog een Braziliaan met de jarige Job een hevige discussie begon over de voetbalclubs van Rio de Janeiro en São Paulo. Om uiteindelijk te besluiten met een gesprek over wat het voor hem betekent om dichter te zijn. Hij benadrukte dat hij niet zomaar dicht en dat alleen maar wil zijn, maar juist omdat hij niet anders kan. In zijn woorden: ‘There’s a road. There’s a car. And I’m just driving.’ Zo schrijft hij niet zijn poëzie, maar schrijft zijn poëzie hem. Het had zomaar een dichtregel kunnen zijn.
© Renato Proper
Sponsors
Partners
LantarenVenster – Verhalenhuis Belvédère