Tussen de Werelden
Heb je je ooit ergens tussenin gevoeld?
Je bent al een tijdje aan het lopen, niet in staat om te zien waar je begon of waar je naartoe gaat, en dan word je je er plotseling van bewust.
Dit gevoel is liminaliteit. Het is het gevoel van zweven in transitie, bewegen terwijl je je stil voelt.
Ruimtes worden liminaal wanneer ze de zwaarte van het wachten dragen, maar als perfecte metaforen voor emotionele transformatie dienen.
Poëzie is ook een liminale taal. Het bloeit dankzij die pauzes tussen woorden, in de stiltes voorbij de regels, over elke gestructureerde vorm.
Liminaliteit kan worden vastgelegd in de verschuiving van dag naar nacht, in de spiraal van kinderjaren naar volwassen leeftijd, in de grens waar het leven overgaat in de dood.
Jaya Savige in Duende richt zich precies daarop, spelend met die ruimte tussen wakker zijn en slapen:
"lamp uit / heldere splinter van de dag bijna verwijderd"
Het is in deze momenten dat herinneringen naar je op zoek gaan en je vinden.
In deze archive tour heb ik gedichten gekozen die liminale ruimtes niet alleen beschrijven als vluchtig; maar ook vaak als gekweld door afwezigheid.
Afwezigheid gaat niet alleen over wat er ontbreekt. Het is de stilte nadat de naam van een geliefde is uitgesproken, de leegte die door verlies wordt achtergelaten, of de pijnlijke kloof tussen woorden die er niet in slagen verdriet te beschrijven.
Afwezigheid kan gewelddadig zijn. In Sara Uribe's geen tekens dat een beest of een of andere hond aan je was komen rukken kruipt afwezigheid onder de huid. Een verwant is verdwenen, waardoor de dichter in een voortdurende staat van wachten achterblijft. Zelfs rouw kan in deze liminale ruimte niet beginnen.
In My Daughter Waits by the Door van Mir Mahfuz Ali neemt afwezigheid de vorm van sociale isolatie aan. De dochter wacht bij de deur, zwevend tussen hoop en afwijzing van de buitenwereld:
"When a breeze whistles past the house / she opens the blue door with a smile / to see
whether anybody waits outside… / but no one is there".
De drempel wordt een liminale ruimte, een emotionele limbo die erodeert en "howls like a mad dog".
Of ze nu voor een moeilijke verandering staan, worstelen met de leegte die door verlies is achtergelaten, of op weg zijn om die grens tussen realiteit en het zelf te doorkruisen, dichters kunnen floreren in die tussenruimtes, waar liminaliteit en afwezigheid elkaar voeden.
Het is binnen deze liminale spanning dat hun woorden wortel schieten en de schoonheid vinden van wat het betekent om tussen de werelden te bestaan.
Sponsors
