Short reading: drie dichters

Kim Yideum (Zuid-Korea, 1969) vindt de gebruikelijke weergave van de geschiedenis te schoon en te netjes. Waar zijn de courtisanes gebleven, waarom praat niemand over de vrouwen die voor een ander leven kozen? In haar gedichten zoekt ze juist de duistere kanten van het leven op, de plekken en voorvallen waarover doorgaans geen verhalen naar buiten komen. In donkere steegjes schuren figuren tegen elkaar aan waarbij ze de fysieke realiteit van het contact niet schuwen. Het lichaam ís soms vies, nat en plakkerig en het is juist die imperfecte staat van zijn die Kim Yideum vol aandacht en verwondering beschrijft, zo beeldend dat je er als lezer haast ongemakkelijk van wordt. Sommige gedichten zijn kort, zacht en romantisch, sommigen zijn warrig als monologen van een onbetrouwbare verteller die zichzelf tegenspreekt. Waar haar personages soms hangerig zijn, verlangend naar schandalen en avontuur, zullen lezers en toehoorders van Yideums werk zich zeker niet snel vervelen.

"Het alledaagse is prachtig en in alle eerlijkheid, het is alles wat we hebben." Voor Ilya Kaminsky (VS/Oekraïne, 1977) gaat poëzie over het creëren van een parallelle werkelijkheid en daarmee over het scheppen van vrijheid. Hij werd in 1977 geboren in Odessa in de voormalige Sovjet-Unie (nu Oekraïne) maar vertrok in 1993 met zijn familie naar de VS. Net als bij Raymond Antrobus, vorig jaar op het festival, werd in zijn vroege jeugd doofheid over het hoofd gezien. Kaminsky's personages zijn ook vaak doof; en toch, ze vrijen en dansen tegen de klippen op, niet horend wat er over hen gezegd wordt en als er bevelen worden gegeven, kunnen ze die niet verstaan. Kaminsky heeft een scherp oog voor de absurditeit van het bestaan, schrijft onverbloemd over grimmig- en gruwelijkheden, maar blijft als observator altijd betrokken. Liefdevol en optimistisch toont zijn poëzie de andere wang. Geweld en dwang worden beantwoord met liefde, dans en muziek. Zijn tweede bundel Deaf Republic wordt gezien als "een hedendaags epos (…) een volkomen buitengewoon boek." Schrijver Garth Greenwell noemt de dichter "de meest briljante van zijn generatie, een van de weinige genieën ter wereld”. 

Sasja Janssen (Nederland, 1968) is dichter en schrijver van romans en verhalen. In haar poëzie is het lichaam in vele gedaanten aanwezig, van vehikel tot doelwit en van wapen tot wond. Op weergaloze wijze weet ze haar vaak fysieke fascinaties tastbaar te maken, in te dikken tot iets dat zich als een geheim in het lichaam nestelt. Na het succes van de bundels Ik trek mijn species aan (2014, nominatie VSB Poëzieprijs) en Happy (2017), maakt ze nu furore met de bundel Virgula (2021), waarvoor ze de Awater Poëzieprijs kreeg en genomineerd werd voor de Ida Gerhardt Poézieprijs en voor de Herman de Coninckprijs en De Grote Poëzieprijs voor beste bundel van het jaar. In die bundel balanceert ze op indrukwekkende wijze tussen mysterie en messcherpe intentie, waarbij de komma (virgula in het latijn) steeds voor kanteling van en tegenstellingen in het perspectief zorgt. De doortastendheid van die kleine ingreep maakt van die korte hapering in de tijd het verbindende weefsel tussen duiding en verwarring; een kleine struikeling in de stuwing van alles wat voort blijft razen.