Moving Poetry

In het programma Moving Poetry zie je vier korte films die in beeldtaal en werking zowel iets over poëzie of de poëtische attitude zeggen, als over de mens in al haar/zijn/hun lichamelijke kwetsbaarheid. Elk van de vier films doet dat op een eigen en eigenzinnige manier, gebruikmakend van verschillende cinematografische elementen. Achtereenvolgens zie je: The Machine (Marieke van der Lippe), The Exquisite Corpus (van Peter Tscherkassky), De poëzie in spiegelingen (van Marinus Groothof) en Riot (van Frank Ternier). In gesprek met host Hassnae Bouazza licht programmeur Jan Baeke de films toe.

The Machine, van Marieke van der Lippe
Basis voor de film The Machine is een hoorspel van George Perec waarin Goethe’s Wanderers Nachtlied door een computer wordt geanalyseerd in een poging om het innerlijke mechanisme van poëzie te onthullen. De film is een visueel ironisch commentaar op die analyse. Juist die flink aangezette klinisch-mechanische exercitie, met tekst in beeld en een Duitse voice-over maakt de kijker extra bewust van het niet klinische karakter en juist in de menselijke werkelijkheid gewortelde essentie van de poëzie.

The Exquisite Corpus, van Peter Tscherkassky
Experimenteel filmmaker Peter Tscherkassky put voor zijn films meestal uit bestaand filmmateriaal (footage). Via montage en beeldmanipulatie bouwt hij daarmee een nieuwe film op die niet alleen een nieuw verhaal vertelt, maar ook impliciet uitspraken doet over wat film is en hoe film werkt. Voor The Exquisite Corpus koos Tscherkassky verschillende rushes uit reclamespots, uit amateurfilmmateriaal en diverse erotische films voornamelijk uit de jaren 60 en 70. Met de titel verwijst hij naar de zogenaamde "Cadavre exquis-techniek” een door de surrealisten in 1925 bedachte methode om met meerdere makers tekst en beeld te creëren maar dan zo dat degene die iets toevoegt niet ziet wat de eerdere makers gemaakt hebben.

Tscherkassky schreef zelf over The Exquisite Corpus: Ik concentreerde me vooral op die erotische films; ze zijn aan elkaar gerelateerd in die zin dat elke film een compleet krankzinnig verhaal vertelt dat totaal niet relevant is, maar uitsluitend bedoeld is om naakte menselijke lichamen te tonen. Ik speel op deze houding in door het filmlichaam zelf naar de voorgrond te brengen, wat daarmee het centrale thema wordt van The Exquisite Corpus.

De poëzie in Spiegelingen, een dansfilm van Marinus Groothof
De poëzie in Spiegelingen, een dansfilm van Marinus Groothof, zit in de bewegingen van de twee dansers die elkaar in een leegstaand gebouw ontmoeten. Hun bewegingen, het afstand nemen en in elkaar verstrengeld raken, doorlopen een reeks van geladen confrontaties en laten zien hoe in dans een bijzondere rijke poëtische grammatica kan worden herkend. 

Riot, van Frank Ternier
Wat Frank Terniers Riot in gang zet is de toevallige (want in het voorbijgaan) racistische moord op een zwarte man en het drama van die gebeurtenis zoals dat uitpakt in de maatschappelijke onrust die erop volgt en de gevoelens en gedachten van mensen rond de man die salchtoffer werd. IN een mix van technieken en een sterk muzikaal kader laat Ternier de onmacht en het onbegrijpelijke zien van wat we inmiddels zo goed kennen uit de werkelijkheid die Black Lives Matter aan de kaak stelt. ‘Woorden zijn dood’ klinkt het in Riot, ‘alleen het lichaam spreekt’.