The Last Poem

Bij ons festival is het laatste gedicht van de dag een moment dat gedeeld wordt door alle deelnemers en leden van het publiek die op dat moment aanwezig zijn. Door de hele festivallocatie kondigt The Last Poem het einde van de dag aan, een moment waarin de aandacht van alle aanwezigen gericht is op het afsluiten van de dag. De eer van het voordragen van The Last Poem op de vrijdag van het festival gaat naar Victoria Chang!

Victoria Chang is een Amerikaanse schrijver, redacteur, criticus en dichter.
Chang schrijft poëzie die zowel groots als persoonlijk is. Haar openhartige beschrijvingen van hoe het is om als tweede generatie-migrant in de westerse maatschappij op te groeien zijn bijzonder treffend. Ze beschouwt de manier waarop Aziatische vrouwen in de Verenigde Staten in beeld worden gebracht en brengt haar poëzie door ritmische performances tot leven. Ze laat zich inspireren door kunst, die zij op een mooie en vakkundige manier verweeft met de eigentijdse verhalen die ze vertelt.
Dat is te zien in haar bundel Barbie Chang (2017), waarin ze culturele objecten en fenomenen naar haar eigen hand zet. In Changs bundel OBIT (2020) beschrijft ze op pijnlijke wijze de culturele invloed van de dood op de levenden. Deze bundel won drie prijzen, waaronder de Los Angeles Times Book Prize en werd benoemd tot Best Book of the Year door verschillende publicaties. Haar eerste kinderboek Is Mommy? verscheen in 2015 en werd een New York Times Notable Book. Ze schreef ook het non-fictieboek Dear Memory: Letters on Writing, Silence and Grief (2021) en de bloemlezing Asian American poetry: the next generation (2004). Tegenwoordig is zij werkzaam als Bourne Chair in Poetry bij Georgia Tech en als directeur van Poetry@Tech.