'Mijn dood en ik': Ode aan Remco Campert

Hier nu   langs het lange diepe water
dat ik dacht dat ik dacht dat je altijd maar
dat je altijd maar

_{Uit Lamento}

Wie kent niet de iconische regel ‘Poëzie is een daad van bevestiging’, ervaart niet die herkenning als ie leest dat 'het dooit op de Overtoom', maar dat het alweer op vriest, of raakt niet ontroerd door de malende herhalende regels uit zijn 'Lamento'? Remco Campert was een van de grootste en meest geliefde Nederlandse dichters van de 20e eeuw en waar hij ook kwam een graag geziene gast, columnist, auteur en dichter. Camperts gedichten zijn zonder uitzondering een beetje jazzy. Hij schrijft op een onnadrukkelijke manier, met een hekel aan opsmuk en grootdoenerij. 'Die geraffineerde eenvoud is vanaf het begin kenmerkend geweest,’ zei mede-Vijftiger Gerrit Kouwenaar. Zelf zag Campert poëzie als 'een oude jas die je in een vergeten hoek kunt aantreffen, en waar je jezelf in herkent.' Remco Campert heeft eindeloos veel betekend voor de Nederlandstalige poëzie. Op 4 juli 2022 overleed Campert. Met de 'Mijn dood en ik' brengt Poetry International een laatste groet aan deze onvergetelijke dichter aan wie ook het Poetry International Festival zo veel te danken heeft.