DAG(DROOM) #99

DAG(DROOM) #99

DAG(DROOM) #99

Ik zit geloof ik flink te knoeien.
Ik krijg mijn lepel niet goed naar mijn mond
maar de bewaking heeft geduld
ook met mijn hond, hij bijt haast nooit.
Ik zou hem een naam moeten geven.
Ik heb niets meer te melden na vannacht.
Niemand zit te wachten op slecht nieuws dus
ik vertrek geen spier, ik knipper niet eens met mijn ogen.
Wat een verdriet, in de wijde omtrek
niets dan mijnen en graven.
Ben ik hier nieuw dan is er iets met mijn geheugen of
ik lette niet op ˗
wat zich voordoet in de geest en wat zich afspeelt daarbuiten.
Mijn armen jeuken, ik ruik mezelf heel erg.
Dan ben ik voor, dan ben ik tegen
en om de zoveel tijd geef ik een knikje met mijn hoofd
puur voor de vorm.
Een knikje is genoeg.
Ik heb sowieso maar weinig te zeggen.
Ha-ha-hal-lo me-me-mijn na-naam i-i-i-i-is.
Verder kom ik niet.