DE INGEHOUDEN STILTE

11 mei 2020 In onze dagelijkse werkelijkheid is wachten geen vreemd fenomeen. We brengen vele uren wachtend door, vaak met een doel. Wachtend tot het moment daar is dat je je geliefde weer zal zien, dat de werkdag erop zit, dat de wedstrijd begint, dat je eindelijk weg kunt, dat je spoedig weer thuis zal zijn. Maar nu, in deze periode van een hele of gedeeltelijke ‘lockdown’ bekruipt ons allemaal het gevoel dat we voortdurend aan het wachten zijn, dat het wachten onze natuur geworden is. Die onafwendbaarheid van het permanente wachten kleeft vooral aan ons omdat we eigenlijk niet weten waarop we wachten. Tot alles weer normaal is? Maar wat is normaal dan, met de consequenties van deze tijd en de herinneringen die we in aan en in de lockdown opbouwen. Tot het virus de wereld uit is, maar kan dat eigenlijk wel? Tot de anderhalvemetersamenleving weer een milimetersamenleving geworden is? Is het wachten niet vooral een innerlijke ingehouden stilte, waarin de leegte van de wereld denkbaar en voelbaar wordt. Daar zitten we dan, voor een belangrijk deel naar binnen gekeerd, ons voorstellend dat alles weer ooit in beweging gaat komen.
En dat zal gebeuren, zo zijn de wetten van het leven immers. En, om met Peter Verhelst te spreken: …enkel wie kan leven kan ook wachten.

Wachten, deel uitmaken van een ingehouden stilte, de poëzie toonde zich ook voor dit aspect van de werkelijkheid altijd al gevoelig. Hier dan, een reis door de ingehouden stilte in 22 gedichten uit het archief van Poetry International.