PEOPLE WHO WORK ON ROOFTOPS

They are people you don’t recognize
even though they’re in your address book.
All those names and numbers that are strange to you
even though you try to remember them.

People who work on rooftops will never admit it,
but they know
the sky is not blue,
they can hear the murmur of flags with samurai stars
when they face into the wind.
People who work on rooftops, these people know
true vertigo.
People who work on rooftops could not
work at a nightclub or within the walls of a café.
The gesture they make
when they suspect a loose shingle suggests
they might have been teachers
of a hesitant tango
in another life not so long ago.

People who work on rooftops avoid rush hour
and mobs,
as if crowds and buses and the smell of leukemia and the words too much
weighed too much,
might press the world down through cracks in the mud.
People who work on rooftops do not trust
even the empty streets at five in the morning,
and the rare times they alight,
before they leave the sidewalk and step on the crosswalk,
they first test it with one foot,
test the hardness of the asphalt,
fearing that this frozen river
might crack beneath their feet.

MENSEN DIE OP DAKEN WERKEN

Het zijn mensen die je niet ontmoet hebt, hoewel
hun namen in je agenda staan.
Al deze namen en nummers die je vreemd zijn
ook al probeer je ze voor de geest te halen.

Mensen die op daken werken zullen het nooit toegeven,
maar ze weten
dat de hemel niet blauw is,
ze kunnen het geruis onderscheiden van een vlag gemaakt van de lakens van een samoerai
als die wappert in de wind.
Mensen die op daken werken, die
hebben echt hoogtevrees.
Mensen die op daken werken zouden niet
in een nachtclub of tussen de vier muren van een café kunnen werken.
De gebaren die ze in de lucht tekenen
als een dakpan los lijkt te zitten
doen ons vermoeden dat mensen die op daken werken
in een vorig leven twijfelende tangoleraren waren,
nog niet eens zo lang geleden.

Mensen die op daken werken vermijden
spitsuren en menigtes,
de drukte en de bussen en de geur
van leukemie en de woorden ‘te veel’,
alsof de wereld op het punt staat
in elkaar te storten door scheuren in de klei.
Mensen die op daken werken vertrouwen
zelfs de lege straten om vijf uur ’s ochtends niet
en de weinige keren dat ze van het dak afdalen
tasten ze voor de zekerheid met één voet het asfalt af
voordat ze van de stoep komen en een zebrapad oversteken,
uit schrik dat onder hun voeten
een bevroren rivier zou openbarsten.

TEILATUETAN LAN EGITEN DUEN JENDEA

Zure agendan egonagatik sekula
ezagutu ez duzun jende hori da.
Gogoratzen saiatu arren arrotzak zaizkizun
izen eta zenbaki horiek guztiak.

Teilatuetan lan egiten duen jendeak ez dizu sekula aitortuko
baina badaki
zerua ez dela urdina
samuraien izarekin egindako banderen zurrumurrua bereizten badaki
haizearen menera dagoenean.
Teilatuetan lan egiten duen jendeak, jende horrek du
benetako bertigoa.
Teilatuetan lan egiten duen jendeak ezingo luke
gau-club batean edo kafetxe bateko hormen artean lan egin.
Teilaren bat aske egon daitekeen susmoa dutenean
trazatu keinuak adierazten duen eran,
teilatuetan lan egiten duen jendea tango zalantzatien
irakasle izan zen
ez hain aspaldiko bizitza batean.

Teilatuetan lan egiten duen jendeak presa-orduak eta jende pilaketak
saihesten ditu
jendetzak eta autobusek eta leuzemiaren usainak eta gehiegi hitzak
mundua bere buztinezko artesietatik
amilarazteko arriskua balego bezala.
Teilatuetan lan egiten duen jendea ez da fido
goizeko bostetan kale hutsez ere,
eta teilatuetatik jaisten den apurretan
espaloia utziz errepideko zebrabidea zapaldu aurretik
oin bakar batez ziurtatzen du lehenbizi
asfaltuaren gogortasuna, zer gerta ere,
oinen pean ibai izoztu bat
hondoratuko zaion beldurrez.