Writing is waiting. Writing is waiting for something to come. Writing is depending on when it will come. Writing is thinking that it will never come back again. Writing is wondering if it will come again. Writing is looking at the white page. Writing is leaving the computer and going back to the TV. Writing is looking at the white page. Writing is leaving the computer and eating something from the fridge. Writing is looking at the white page. Writing is pacing up and down and reading to forget. Writing is waiting. Writing is doubting. Writing is thinking that the next line will be never as good as the last one. Writing is doubting. Writing is stumbling. Writing is waiting. Writing is at last a moving hand. Writing is at last galloping fingers. Writing is lining up words, lengthening sentences, blackening sheets. Writing is every word a musical note on a score. Writing is music, rhythm, tempo, movement, measure. Writing is galloping horses in the mind, their typing hooves on the desk, their tails whipping the thoughts. Writing is a shot of adrenaline, accelerating pulse, pending breath, apnea. Writing is telling the others to leave you alone, to prepare their own dinner by ordering pizza. Writing is now or never, or it will slip away, back to waiting, back to doubting. Writing is a flash, a gap, a slap. Writing is a trance, an ecstasy, an alkaloidal delirium. Writing is reading and wondering where these words are from, from whose minds’ hinterland, which floor, which basement. Writing is surprising. Writing is regaining consciousness and conquering text and tempo again, and galloping, tatactatum, tatactatum, tatactatum. Writing is a passing train. Writing is being on board and looking through the window. Writing is a passing landscape and eyes attempting to capture it. Writing is painting. Writing is being a pointillist. Writing is enjoying. Writing is coming. Writing is orgasming. Writing is silence. Silence. Writing is marks, spots, circles and colours before the eyes. Writing is breathing, sighing, inspiring. Writing is reading aloud already-delivered words, reading aloud new-born sentences, speaking. Writing is daring to say. Writing is speaking. Writing is saying unsayable words, impalpable phrases, unpaintable spaces. Writing is risking poetry. And living.
 

Schrijven is wachten. Schrijven is wachten tot het komt. Schrijven is afhangen van wanneer het komt. Schrijven is ervan uitgaan dat het niet meer komt. Schrijven is je afvragen of het ooit nog terugkomt. Schrijven is staren naar het blanco blad. Schrijven is de computer afzetten en voor de tv gaan zitten. Schrijven is staren naar het blanco blad. Schrijven is de computer afzetten en een hapje uit de ijskast pakken. Schrijven is staren naar het blanco blad. Schrijven is in een kamer ijsberen en een poosje lezen om te vergeten. Schrijven is wachten. Schrijven is twijfelen. Schrijven is denken dat de volgende regels nooit zo goed zullen zijn als de laatste. Schrijven is twijfelen. Schrijven is aarzelen. Schrijven is wachten. Schrijven is de hand die eindelijk in beweging komt. Schrijven of je vingers die eindelijk galopperen. Schrijven of je woorden die regels vormen, je zinnen die lengen, het blad dat zwart wordt. Schrijven of de letters van de woorden als muzieknoten op een partituur. Schrijven is muziek, ritme, cadans, beweging, maat. Schrijven of galopperende paarden in je schedel, hun hoeven stampend onder je bureau, hun staarten die je ideeën geselen. Schrijven is een adrenalinestoot, je pols die sneller klopt, je ingehouden adem, een apneu. Schrijven is tegen de anderen zeggen dat ze je met rust moeten laten, dat ze het zelf maar uitzoeken voor het avondeten en pizza bestellen. Schrijven is nu of nooit, anders is het voorbij en moet je opnieuw wachten, opnieuw twijfelen. Schrijven is een flits, een bres, een dreun. Schrijven is een trance, een extase, een roes. Schrijven is lezen en je afvragen waar de woorden vandaan komen, uit welk achterland van de rede, welke etage, welke kelder. Schrijven is je verbazen. Schrijven is weer bij de tekst en jezelf komen, weer het ritme voelen van de galop, takada, takada, takada. Schrijven is een langsrijdende trein. Schrijven is aan boord van die trein door het raam kijken. Schrijven is het voorbijtrekkende landschap en je blik die dat probeert te vangen. Schrijven is schilderen. Schrijven is pointillistische doeken schilderen. Schrijven is genieten. Schrijven is klaarkomen. Schrijven is orgastisch. Schrijven is stilte. Stilte. Schrijven of vlekjes, cirkels en kleuren voor je ogen. Schrijven is weer op adem komen, zuchten, ademen. Schrijven is de verwekte woorden hardop lezen, de geboren woorden hardop lezen, zeggen. Schrijven is durven zeggen. Schrijven is praten. Schrijven is het onzegbare uitspreken, het ontastbare uitdrukken, de leegte gestalte geven. Schrijven is poëzie aandurven. En leven.

Écrire c’est attendre. Écrire c’est attendre que ça vienne. Écrire c’est dépendre de quand ça viendra. Écrire c’est se dire que ça ne viendra plus. Écrire c’est se demander si ça reviendra un jour. Écrire c’est regarder la page blanche. Écrire c’est fermer l’ordinateur et retourner devant la télé. Écrire c’est regarder la page blanche. Écrire c’est fermer l’ordinateur et prendre un truc à manger dans le réfrigérateur. Écrire c’est regarder la page blanche. Écrire c’est tourner en cage et aller lire pour oublier. Écrire c’est attendre. Écrire c’est douter. Écrire c’est penser que les prochaines lignes ne seront jamais aussi bonnes que les dernières. Écrire c’est douter. Écrire c’est hésiter. Écrire c’est attendre. Écrire c’est la main qui s’agite enfin. Écrire c’est les doigts qui galopent enfin. Écrire c’est les mots qui s’alignent, les phrases qui s’allongent, la feuille qui devient noire. Écrire c’est les caractères des mots comme des notes de musique sur une partition. Écrire c’est de la musique, un rythme, une cadence, un mouvement, une mesure. Écrire c’est des chevaux qui galopent dans le crâne, leurs sabots qui tapent sous le bureau, leurs queues qui fouettent les idées. Écrire c’est l’adrénaline qui monte, le pouls qui s’accélère, la respiration en attente, une apnée. Écrire c’est dire aux autres de vous foutre la paix, de se débrouiller pour le dîner, de commander une pizza. Écrire c’est maintenant ou jamais sinon ça passera et il faudra de nouveau attendre, de nouveau douter. Écrire c’est un éclair, une brèche, une baffe. Écrire c’est une transe, une extase, un délire alcaloïde. Écrire c’est lire et se demander d’où viennent ces mots, de quel arrière-pays de la raison, de quel étage, de quel sous-sol. Écrire c’est s’étonner. Écrire c’est reprendre le texte et ses esprits, reprendre la cadence, reprendre le galop, tatactatoum, tatactatoum, tatactatoum. Écrire c’est un train qui passe. Écrire c’est être à bord de ce train et regarder par la fenêtre. Écrire c’est le paysage qui défile et l’oeil qui tente de le capturer. Écrire c’est peindre. Écrire c’est être pointilliste. Écrire c’est jouir. Écrire c’est jouir. Écrire c’est jouir. Écrire c’est silence. Silence. Écrire c’est des taches, des ronds et des couleurs devant les yeux. Écrire c’est reprendre son souffle, soupirer, respirer. Écrire c’est lire à voix haute les mots accouchés, lire à voix haute les phrases enfantées, dire. Écrire c’est oser dire. Écrire c’est parler. Écrire c’est prononcer l’indicible, exprimer l’impalpable, figurer le vide. Écrire c’est oser la poésie. Et vivre.